عشق یعنی حسین
عشق را دانی که سر منزل کجا افتاده است
از زلال کوثر آل عبا بشگفته است
قامتش را از ازل دنیا طلب پر بسته بود
مهر مولایم حسین بال و پرش بگشوده است
عشق را قاموس هستی پیش چشمش بر نتافت
خون سالار شهیدان بسترش آکنده است
چون که حیدر زاده کعبه به حق پرورده عشق
لاجرم پور شهیدش عشق را شورانده است
در چَم خمخانه ی میخانه ها اندوهگین
یا حسین تا عرش اعلا دامنش گسترده است
عشق از نکهت جمودی دنیوی دارد مرام
اشک عشاق حسین بالی سماوی داده است
اشک زهرا خاک را بر دیده زد از کربلا
از گلآبش عشق را جاوید سان بنموده است
چشمه ای از آب کوثر بر زده بالای عشق
جرعه جرعه شیعه را تا عرش اعلا برده است
نظرات شما عزیزان: